Ali Sirmen: Kader mi?

Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Otobüsten bileti aldık. Ona iki kişi daha katılıyor. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Çektim arabayı sağa. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. ”Şoför bıçkın. Hepsi boş laf. İleride bir muz kabuğu görüyor. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. İnatçı, dediğim dedik. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Sohbet ediyoruz. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Dayadım tabancayı kafasına. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Tartışmaya başlıyorlar. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Sayıları üçe çıkıyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. ",. . Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. . Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Olacağı varsa olur. Kafam iyice bozuk. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Hüzünleniyorum. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim.

Ali Sirmen: Kader mi?

Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Çektim arabayı sağa. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Tartışmaya başlıyorlar. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Ona iki kişi daha katılıyor. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Hepsi boş laf. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Hüzünleniyorum. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Olacağı varsa olur. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Otobüsten bileti aldık. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. İnatçı, dediğim dedik. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. ",. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Kafam iyice bozuk. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Sohbet ediyoruz. ”Şoför bıçkın. . İleride bir muz kabuğu görüyor. . Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Sayıları üçe çıkıyor. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Dayadım tabancayı kafasına. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor.