Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Her şey böyle başladı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her şey böyle başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı.