Ali Sirmen: Kader mi?

Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. ”Şoför bıçkın. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Kafam iyice bozuk. Olacağı varsa olur. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. ",. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Hüzünleniyorum. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Hepsi boş laf. . Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Sayıları üçe çıkıyor. Sohbet ediyoruz. İleride bir muz kabuğu görüyor. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Tartışmaya başlıyorlar. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. İnatçı, dediğim dedik. . Otobüsten bileti aldık. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Ona iki kişi daha katılıyor. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Çektim arabayı sağa. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Dayadım tabancayı kafasına. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor.

Ali Sirmen: Kader mi?

Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Ona iki kişi daha katılıyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. . Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Sayıları üçe çıkıyor. Otobüsten bileti aldık. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Kafam iyice bozuk. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Sohbet ediyoruz. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. . Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Tartışmaya başlıyorlar. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Olacağı varsa olur. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. ",. Hepsi boş laf. İnatçı, dediğim dedik. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. İleride bir muz kabuğu görüyor. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. ”Şoför bıçkın. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Hüzünleniyorum. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Çektim arabayı sağa. Dayadım tabancayı kafasına. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var.