Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. . En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her şey böyle başladı. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her şey böyle başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu.