Ali Sirmen: Kader mi?

Hüzünleniyorum. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Olacağı varsa olur. ”Şoför bıçkın. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Dayadım tabancayı kafasına. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Sohbet ediyoruz. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. . İnatçı, dediğim dedik. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Hepsi boş laf. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Çektim arabayı sağa. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. İleride bir muz kabuğu görüyor. Kafam iyice bozuk. Ona iki kişi daha katılıyor. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. ",. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. . Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Sayıları üçe çıkıyor. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Tartışmaya başlıyorlar. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Otobüsten bileti aldık.

Ali Sirmen: Kader mi?

Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. . Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Çektim arabayı sağa. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. ”Şoför bıçkın. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. İleride bir muz kabuğu görüyor. İnatçı, dediğim dedik. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Ona iki kişi daha katılıyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. ",. Hüzünleniyorum. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Otobüsten bileti aldık. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. . Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Kafam iyice bozuk. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Tartışmaya başlıyorlar. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Olacağı varsa olur. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Sohbet ediyoruz. Dayadım tabancayı kafasına. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Sayıları üçe çıkıyor. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Hepsi boş laf. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum.