Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her şey böyle başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Her şey böyle başladı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu.