Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. . . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her şey böyle başladı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her şey böyle başladı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi.