Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Her şey böyle başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Her şey böyle başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu.