Ali Sirmen: Kader mi?

Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Tartışmaya başlıyorlar. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Kafam iyice bozuk. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Çektim arabayı sağa. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Sohbet ediyoruz. Dayadım tabancayı kafasına. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Olacağı varsa olur. Otobüsten bileti aldık. İleride bir muz kabuğu görüyor. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Ona iki kişi daha katılıyor. Hepsi boş laf. . Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. . Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. İnatçı, dediğim dedik. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Hüzünleniyorum. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. ",. ”Şoför bıçkın. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Sayıları üçe çıkıyor. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim.

Ali Sirmen: Kader mi?

Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Sohbet ediyoruz. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. . yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Sayıları üçe çıkıyor. . ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Dayadım tabancayı kafasına. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. İnatçı, dediğim dedik. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. İleride bir muz kabuğu görüyor. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Çektim arabayı sağa. Ona iki kişi daha katılıyor. Hepsi boş laf. ”Şoför bıçkın. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Olacağı varsa olur. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. ",. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Tartışmaya başlıyorlar. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Otobüsten bileti aldık. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Hüzünleniyorum. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Kafam iyice bozuk. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz.