Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Her şey böyle başladı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Her şey böyle başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. .